วาเลนไทน์นี้กับซิกลินด์
วันที่ 14 เดือนพฤกษา ซึ่งตรงกับวันวาเลนไทน์
ก็นะ ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ก็ใช่ว่ากิจวัตรประจำวันของผมจะเปลี่ยนแปลงไปสักหน่อย ยังเป็นเหมือนทุกวันที่ผมจะแปลงขนให้เบลล์ก่อน แล้วจึงทิ้งตัวลงนอนพิงก้อนขนนุ่ม ๆ มองดูท้องฟ้าสีครามอย่างสบายใจ
แล้วทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงเท้าแผ่วเบากำลังเดินเข้ามาใกล้ ผมจึงเบนสายตาไปยังทิศทางนั้น...และได้เห็นซิกซังที่กำลังเดินตรงมาทางผม
『 อรุณสวัสดิ์ ไคโตะซัง 』
「 อรุณสวัสดิ์คับ 」
『 เป็นวันที่ดีอีกวันนึงเลยนะว่ามั้ย? 』
「 นั่นสินะคับ ท้องฟ้าปลอดโปร่งดีจริง ๆ ~~ 」
ขณะแลกเปลี่ยนคำพูดกันอย่างเป็นกันเอง รอยยิ้มผ่อนคลายในวันสบาย ๆ จึงปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเราทั้งคู่
บรรยากาศรอบตัวซิกซัง จะว่าไงดีละ ถือเป็นเสน่ห์อย่างนึงของเธอเลย เพราะมันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายเวลาที่เราได้คุยกันแบบนี้...
ในขณะที่ผมมัวคิดเรื่องนั้นอยู่ ซิกซังก็นั่งลงข้าง ๆ ผมเหมือนอย่างทุกที ก่อนจะนำเอาของบางอย่างออกมาจากไอเท็มบ็อกซ์ของเธอ
『 ไคโตะซัง ในเมื่อวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ฉันเลยเตรียมช็อกโกแลตมาให้ หวังว่ารสชาติของมันจะถูกปากนะ... 』
「 ขอบคุณคับ ผมมีความสุขจัง...เอ๊ะ? ยังอุ่น ๆ อยู่เลย? 」
เมื่อรับกล่องช็อกโกแลตวาเลนไทน์ที่ซิกซังยื่นให้ผม ภายในใจก็รู้สึกขอบคุณเธอจากใจจริง...แต่คงเพราะอะไรสักอย่าง กล่องช็อกโกแลตที่ผมรับมาจากเธอมันถึงได้ยังอุ่นอยู่เลย
โดยส่วนตัวผมมีภาพจำว่าช็อกโกแลตที่เรียกได้ว่าทำเสร็จแล้วจริง ๆ คือ เราต้องนำมันไปแช่ตู้เย็นจนเซตตัวดีซะก่อน ทว่า...ช็อกโกแลตอันนี้กลับยังร้อนอยู่หน่อย ๆ ...หืมม? หรือว่าบางที...
ทันใดนั้นเอง ผมก็นึกถึงช็อกโกแลตแบบนึงขึ้นมาได้จึงขออนุญาตซิกซังแกะกล่องดูตรงนี้เลย
แล้วก็เป็นดังคาด ช็อกโกแลตที่อยู่ด้านในมีลักษณะคล้ายคัพเค้ก
『 มันคือ 'ช็อกโกแลตฟองดองท์' น่ะ』
「 โว้วว นี่มันของโปรดของผมเลย ขอบคุณคับ! 」
ผมไม่ได้ปิดบังเรื่องที่ตัวเองมีช็อกโกแลตที่ชอบที่สุดอยู่สองแบบ คือ ซาเช่ทอร์ต และช็อกโกแลตฟองดองท์
ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นงั้น แต่โดยส่วนตัวผมชอบเนื้อสัมผัสที่คล้ายกับเค้กมาก อย่างไรก็ตาม ในช่วงก่อนหน้านี้ผมไม่มีโอกาสได้กินช็อกโกแลตฟองดองท์บ่อยนัก แต่ด้วยความที่ผมชอบมันมากจึงปราถนาอยากจะกินมันอีกสักครั้งนึง และการได้รับมันเป็นของขวัญเช่นนี้จึงทำให้ผมมีความสุขสุด ๆ
『 เรื่องรสชาติ...คงพอใช้ได้แหละมั้ง 』
「 ผมเชื่อในทักษะทำอาหารของซิกซัง...ขอผมลองชิมเลยได้ไหม? 」
『 ได้เลยย ใจจริงก็อยากจะพูดแบบนั้นอยู่หรอกนะ...แต่พอดีว่าฉันอุตส่าห์เตรียมช้อนมาด้วยนี่สิ ใช้มันเถอะนะ 』
「 สมกับเป็นซิกซัง...ขอบคุณสำหรับอาหารนะคับ 」
เมื่อผมจิ้มช้อนลงไปที่ช็อกโกแลตฟองดองท์ ไส้ช็อกโกแลตที่อยู่ภายในจึงไหลเยิ้มออกมา และทันทีที่ตักเข้าปากก็สัมผัสได้ถึงความกล่มกล่อมอย่างลงตัว
เนื้อแป้งนุ่ม ๆ ที่ยังคงอุ่นอยู่ บวกกับช็อกโกแลตที่มีอุณหภูมิพอเหมาะไม่ถึงกับร้อนจนเกินไป...ความหวานละมุนละไมจึงกำลังแผ่ซ่านอยู่ในปากผม
เป็นรสชาติที่บรรยายไม่ถูกเลย แต่ที่แน่ ๆ คือสมกับเป็นซิกซัง...สามารถสร้างรสชาติที่อร่อยขนาดนี้ออกมาได้ยังไงกันนะ
ตัวผมเคยกินช็อกโกแลตฟองดองท์อยู่หลายครั้ง แต่ทว่าเจ้าชิ้นนี้มันอร่อยเสียยิ่งกว่าทุกชิ้นที่ผมเคยกินมาเลย นั่นเพราะซิกซังเป็นคนทำให้ผมกินไงละ
รสชาติที่ล้ำเลิศเกินจะบรรยายทำให้ผมเคลิบเคลิ้ม ไม่เพียงแค่ร่างกายที่รู้สึกอิ่มเอม แต่ยังรวมไปถึงหัวใจด้วยเช่นกัน ก่อนที่ผมหันไปยิ้มให้ซิกซังและเอ่ยต่อ
「 อร่อยมากคับ มันทำผมหยุดกินมันไม่ได้เลยจริง ๆ 」
『 ฮิๆๆ ไม่ต้องรีบกินขนาดนั้นก็ได้ มันไม่หนีหายไปไหนหรอกนะ? 』
ขณะที่มองผมใช้ช้อนตักเข้าปากไม่พักราวกับตกอยู่ในภวังค์ ซิกซังเผยรอยยิ้มอ่อนโยนกับภาพของผม
รอยยิ้มของเธอทำให้มีความสุขในการกินของผมยกระดับขึ้นอีกขั้น
ไม่นานนัก ดวงตาของซิกซังก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยราวกับเห็นสิ่งผิดปกติ
『 ...อ๊ะ? ไคโตะซัง กินเร็วเกินไปจนมีช็อกโกแลตติดอยู่ที่ปากแน่ะ 』
「 เอ๊ะ? ตะ ตรงไหนเหรอคับ? 」
『 อาา ไม่ใช่ตรงนั้น...อืมม 』
「 ...เอ๊ะ?」
『 ...ตรง...นี้ไงละ 』
ผมถูกบอกว่ามีช็อกโกแลตติดอยู่ที่ปาก ผมจึงใช้มือลูบเช็ดเบา ๆ แต่ซิกซังกลับบอกว่าไม่ใช่ตรงนั้น และด้วยเหตุผลบางประการ เธอจึงวางมือลงบนไหล่ผมก่อนจะขยับใบหน้าเข้ามาใกล้
หลังจากน้้น...เธอกระซิบที่ข้างหูผมด้วยเสียงหวาน และใช้ลิ้นเลียที่ด้านข้างริมฝีปากผมเบา ๆ... เอ๋!!!?
『 นี่ไงละ เรียบร้อยแล้ว 』
「 อะ อะ อะไรกัน ซิกซัง? จู่ๆ ก็... 」
ผมไม่เคยคิดว่าหญิงสาวผู้อ่อนโยนที่มักคอยสนับสนุนผมอยู่ด้านหลังเสมอมา...กลับรุกเข้าใส่ผมตรง ๆ จนมันทำให้ผมต้องประหลาดใจและมีอาการหวั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
รู้สึกได้เลยว่าใบหน้าของผมมันร้อนผ่าวขึ้นฉับพลัน ซิกซังตรงหน้าผมเธอดูงดงามและน่าหลงใหลยิ่งกว่าปกติไปอีกขั้น
เมื่อเธอเห็นว่าผมเริ่มกระวนกระวายใจ แถมใบหน้ายังเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ซิกซังผุดรอยยิ้มมุมปากก่อนจะขยับใบหน้าเข้าใกล้ผมอีกครั้ง
คราวนี้ไม่มีช็อกโกแลตติดอยู่ที่ปาก...นั่นก็แปลว่า สิ่งที่ซิกซังกำลังจะทำต่อจากนี้คือ...
『 ...ไคโตะซัง 』
「 ซะ ซิกซัง? 」
『 ...ฉันมีของขวัญ...วันวาเลนไทน์...อีกอย่างจะมอบให้ไคโตะซัง 』
「 อะ อื้ม!? 」
ริมฝีปากเล็ก ๆ ของเธอกระซิบคำพูดเหล่านั้นที่ข้างหูผมแผ่วเบา...สองมือของเธอที่ใช้ทาบไหล่ผมอยู่ ทำให้สัมผัสได้ถึงความร้อนรุ่มจากร่างกายของกันและกัน
หลังจากนั้น ซิกซังก็ประกบริมฝีปากกับผมครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ผละออก...และเป็นอีกครั้งที่รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบน้างดงามนั้น
『 ...ฮุๆๆ แม้แต่ฉันเอง...ก็เปลี่ยนกลายเป็นฝ่ายรุกได้นะ...รู้มั้ย? 』
เธอพูดประโยคนั้นขณะเคลื่อนศรีษะลงเล็กน้อยเพื่อให้ตรงกับระยะสายตาผม ซิกซังดูงดงามมากเสียจนทำให้ผมนึกถึงนางฟ้า...ก่อนที่ร่างของผมจะขยับเข้าหาซิกซังที่เอนตัวถอยไปราวกับถูกดึงดูด ความร้อนรุ่มที่สะสมอยู่ในหัวมันสั่งให้ผมทำตามใจปรารถนา ผมจึงขยับใบหน้าเข้าไปใกล้...โดยไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยคำพูดใดอีก ซิกซังเพียงแค่อ้าแขนรับผมอย่างเต็มใจ
หวาน...
ตอบลบ