————————————————————
ตอนก่อนหน้า          หน้าหลัก         ตอนต่อไป

————————————————————

WN Chapter : 342
หน้าอกใหญ่นับเป็นอาวุธได้อยู่นะ

หน้าอกใหญ่นับเป็นอาวุธได้อยู่นะ

วันที่ 16 เดือนจรัสแสง ผมแวะไปหาลิลลี่วู้ดซังที่บ้านของเธอในอาณาจักรปีศาจ

โดยปกติเธอมักจะยุ่งตัวเป็นเกลียวอยู่เสมอ การที่ผมมาหาโดยไม่ได้นัดหมายจึงทำให้รู้สึกผิดไม่น้อย แต่ทว่า ผมมีเรื่องที่อยากปรึกษากับเธอให้ได้อยู่ ผมจึงส่งนกฮัมมิ่งเบิร์ดไปแจ้งให้เธอได้รู้

ขณะรอที่ห้องโถงใหญ่ที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของลิลลี่วู้ดซังนำทางมาอยู่เพียงลำพัง ไม่นานนัก ประตูก็เปิดออกและลิลลี่วู้ดซังก็เดินเข้ามา

『 ขอโทษที่ให้รอนะ 』

「 อ่าา ไม่เป็นไรครับ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษ...ที่มารบกวน? 」

เมื่อผมหันหน้าไปตามเสียงก็ได้เห็นลิลลี่วู้ดซัง...ที่ดูเพลียอย่างเห็นได้ชัด

ผมจิตนการไม่ออกเลยว่าเธอโหมงานหนักขนาดไหน...ถึงได้มีสภาพ "เหี่ยวเฉา" ขนาดนั้น...อ่าา ผมหมายเส้นผมของเธอนะ... 

「 ...เอ่อ ลิลลี่วู้ดซัง...ไหวใช่ไหมครับ? อ่าา เอ่อ รู้ตัวรึเปล่าครับว่ามันเหี่ยวแห้งหมดแล้ว? 」

『 อะ อื้มม ขอโทษนะที่ต้องให้เห็นฉันในสภาพไม่น่ามอง...ช่วงนี้ฉันอ่อนเพลียมากจริงๆ สีของใบไม้จึงเป็นเปลี่ยนสีไปราวกับเหี่ยวเฉาแบบนี้ แต่เมื่อไหร่ที่ฉันได้พักผ่อนสักหน่อย เดี๋ยวมันก็จะกลับมาเป็นปกติแล้วล่ะ 』

「 นะ เหนื่อยหน่อยนะครับ 」

『 ...อืมม เหนื่อยสุดๆ เลยล่ะ 』

ถ้าเป็นปกติ เธอมักจะพูดประมาณว่า “ไม่หรอก ไม่ได้ถึงขนาดนั้น” แต่ดูเหมือนคราวนี้เธอจะเพลียมากเสียจนไม่อาจฝืนทำตัวเป็นปกติได้

จะว่าไงดี พอเห็นสภาพลิลลี่วู้ดซังย่ำแย่แบบนี้ ผมคิดว่าคงไม่เหมาะที่จะพูดธุระของตัวเองออกไป

ทันใดนั้น ลิลลี่วู้ดซังก็เป็นฝ่ายพูดขึ้น ราวกับต้องการช่วยผมจากสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

『 ...ฉันได้อ่านข้อความที่มากับนกฮัมมิ่งเบิร์ดแล้ว เห็นว่ามีเรื่องจะคุยกับฉัน ไคโตะซังอยากขอคำปรึกษาเรื่องอะไรเหรอ? 』

「 อ้อ ครับ...จะว่าไงดี เอ่อ จริงๆ คือไม่จำเป็นต้องพูดต่อหน้าก็ได้ แต่...ผมมีข้อเสนอครับ 」

『 ข้อเสนอ? 』

ใช่ ผมสามารถคุยข้อเสนอนี้กับเธอผ่านจดหมายได้ แต่เพราะอยากรู้ว่าช่วงนี้ลิลลี่วู้ดซังเป็นยังไงบ้าง ผมเลยตัดสินใจมาหาเธอด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตาม พอได้เห็นลิลลี่วู้ดซังอ่อนเพลียกว่าที่คิดผมก็รู้สึกผิดเอามากๆ อย่างที่คิด ผมควรฝากข้อความให้ฮัมมิ่งเบิร์ดมาส่ง...ไม่สิ ไหนๆ มาหาถึงที่แล้ว ผมควรจะพูดข้อเสนอให้เธอฟังไปเลยดีกว่า

「 คือว่า...อันนี้แค่ยกตัวอย่างนะครับ? ถ้าผมชวนไอซิสซังไปออกเดต...แบบนี้...เท่ากับช่วยลดภาระของลิลลี่วู้ดซังได้หนึ่งวันเต็มๆ เลยใช่ไหมครับ? 」

『 ....... 』

「 อ๊ะ!? ไม่ใช่นะครับ ผมไม่ได้จะหลอกไอซิสซัง! นั่นเพราะผมอยากจะเดตกับเธอจริงๆ...เพียงแต่กลัวว่าจะเป็นการไปเพิ่มภาระให้คุณ ผมเลยอยากถามให้แน่ใจก่อนน่ะครับ... 」

『 ...ไคโตะซัง 』

「 อ่าา ไม่สิ แน่นอนว่าคงไม่ได้...คิดซะว่าผมถามยกตัวอย่างเล่นๆ นะครับ 」

ผมพอจะรู้สถานการณ์ปัจจุบันของลิลลี่วู้ดซังมาจากอลิซอยู่บ้าง จึงผุดความคิดที่อยากจะช่วยลดภาระของเธอลงด้วยการไปเดตกับไอซิสซัง

ก็นะ เดิมทีผมอยากจะเดตกับไอซิสซังอยู่แล้ว ดังนั้น ข้อเสนอนี้จึงไม่ได้มีเจตนาดี 100% หรอก...

ผมมีความสุขที่ได้เดตกับไอซิสซัง ฝั่งลิลลี่วู้ดซังก็จะแฮปปี้ เพราะสามารถโฟกัสไปที่งานของตัวเองได้อย่างเต็มที่ เป็นข้อเสนอที่วินวินกันทั้งสองฝ่าย และผมคิดว่าไอซิสซังเองก็คงมีความสุข ที่เราสองคนจะได้ใช้เวลาร่วมกันหนึ่งวันเต็ม เป็นแผนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ทว่าผลลัพธ์ที่ได้คราวนี้มากถึงสาม

เมื่อได้ฟังข้อเสนอของผม ลิลลี่วู้ดซังก็ก้มหน้าลงพลันร่างของเธอเริ่มสั่น

บางทีผมอาจจะเผลอยุ่งไม่เข้าเรื่องโดยไม่จำเป็น เลยตั้งใจจะบอกเธอว่าเป็นเพียงการยกตัวอย่างเท่านั้น...แต่ทว่า ลิลลี่วู้ดซังกลับใช้มือโอบรอบหัวผมไว้ ก่อนจะดึงหัวผมเข้าไปกอดในอ้อมอกอันแน่นขนัด

『 ขะ ขอบคุณมากกกก! คะ คุณคือเดียวเลยที่อยู่ข้างฉานนน!!! 』

「 อื้อออ!? ละ ลิลลี่วู้ดซัง ดะ เดี๋ยวครับ... 」

สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่การพูดไปงั้นๆ นั่นเพราะหน้าผมจมอยู่ในเนินอกของเธอจริงๆ

หัวผมถูกกดให้อยู่ระหว่างเนินเขาสองลูกของลิลลี่วู้ดซัง เมื่อมันถูกสิ่งอื่นมากดทับก็พลันเปลี่ยนรูปร่างไปสิ่งที่มากระทบ นั่นทำให้จมูกและปากของผมจมหายไปในเนินอกจนถูกปิดกั้นโดยสมบูรณ์

มันทั้งยืดหยุ่นและนุ่มราวกับมาร์ชแมลโลว์ ไหนจะมีอุณหภูมิที่อบอุ่นจากร่างกายเธอ...ก่อนที่ผมจะได้คิดว่าช่างเป็นสถานการณ์สุดโชคดี โศกนาฏกรรมที่ไม่คาดคิดจากการหายใจไม่ออกก็เกิดขึ้นทันควัน

『 เฮ้อออ ตัวฉันน่ะมีแต่งานรุมล้อมเต็มไปหมด...แต่จะบอกว่าไอซิสเป็นภาระก็ไม่ได้ เพราะเธอทำเต็มที่เท่าที่ตัวเองจะทำได้แล้วจริงๆ...ถึงอย่างนั้น หกราชันคนอื่นๆ กลับโยนความรับผิดชอบ บอกให้ฉันคอยจับตามองไอซิสเอาไว้...ไม่มีใครยืนอยู่ข้างฉันเลยสักคน!!! 』

「 ดะ เดี๋ยวก่อนครับ...ไม่ไหวแล้ว...ผมหายใจไม่... 」

แม้จะพยายามดิ้นรนสุดแรงเพื่อหลุดออกจากเนินอกใหญ่ๆ ของเธอ...แต่ด้วยความที่เป็นผม คนที่มีความ “แข็งแกร่งพอๆ กับสไลม์” ตามที่เมกิดโด้ซังเคยบอก ผมจึงไม่มีทางใดเลยที่หนีออกจากอ้อมกอดของลิลลี่วู้ดซังได้

เนินเขาทั้งซ้ายและขวาประกบใบหน้าผมแน่นขนัด...ใบหน้าถูกบีบอัดเข้าสู่ร่องอกของเธออย่างไม่อาจต้านทาน และในตอนนี้ผมก็เวียนหัวจนแทบทนไม่ไหวแล้ว

กระนั้นแล้ว ก็ดูเหมือนเธอจะยังตกอยู่ในภวังค์ความซึ้งใจ นั่นทำให้เสียงของผมส่งไปไม่ถึงลิลลี่วู้ดซัง...และแทนที่แขนของเธอจะค่อยๆ ผ่อนแรงลงเมื่อเวลาผ่านไป แต่ลิลลี่วู้ดซังกลับกระชับอ้อมกอดผมแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิมซะงั้น

『 ถ้าหากไม่มีไอซิส ฉันมั่นใจว่าสามารถจัดการงานส่วนใหญ่ให้เสร็จได้ภายในวันเดียว! ขอบคุณมากจริงๆ นะ! 』

「 ...หน้าอก...จะทำผม...ขาดอากาศ... 」

『 ...เอ๊ะ? คะ ไคโตะซัง? 』

「 ....... 」

『 เอ๊ะ? เอ๊ะ ขะ ขอโทษนะ! ไคโตะซัง ทำใจดีๆ ไว้! ไคโตะซัง! 』

เป็นสัมผัสที่เนียนนุ่ม อบอุ่น และมีแรงต้านเล็กน้อยก่อนจะยุบตัวราวกับพุดดิ้งชั้นดี...ชะตากรรมหนึ่งเดียวที่รอผมอยู่ คือ ความอับอาย...หมดลมหายใจในอ้อมอกที่นุ่มดั่งความฝันที่ธรรมชาติบรรจงสรรค์สร้าง—และหนักแน่นดั่งชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนี...

ได้ยินเสียงเรียกแว่วเบาของลิลลี่วู้ดซัง ดูเหมือนเธอจะกำลังเรียกคืนสติผมด้วยความสับสน...ก่อนที่ในอีกไม่ช้าสติผมจะเลือนลางสิ้นหนทางฟื้นคืนได้ทันแล้วเชียว

『 ...ขอโทษด้วยจริงๆ... 』

「 มะ ไม่เป็นไรครับ 」

ในวันนี้และเวลานี้ เรื่องราวสุดน่าอายที่ไม่อยากจดจำเรื่องใหม่ ได้ถูกบันทึกลงในประวัติศาสตร์อันดำมืดภายในใจผมเป็นที่เรียบร้อย

ตัวผมที่เป็นลมหมดสติไปเพราะถูกหน่มน๊มโอบรัดทั้งซ้ายขวาจนหายใจไม่ออก...หน้าอกใหญ่ๆ ถือเป็นอาวุธชนิดหนึ่งได้ด้วยสินะ...ไม่สิ มันต้องใช่แน่ๆ...

『 ...ถึงงั้นก็ช่วยได้มากจริงๆ นะ ฉันไม่รู้เลยว่าจะขอบคุณคุณยังไงดี... 』

「 ลิลลี่วู้ดซังไม่จำเป็นต้องขอบคุณผมหรอกครับ...เพราะผมเพียงแค่อยากไปเดตกับคนรักเท่านั้นเอง 」

『 ...ฉันชักจะอิจฉาไอซิสหน่อยๆ แล้วสิ 』

「 ...เอ๊ะ? 」

『 อ๊ะ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก ไคโตะซัง คือว่าฉันอยากจะขออะไรสักอย่างจะได้ไหม? 』

「 อืม? ได้สิครับ แล้วเรื่องที่อยากจะขอนั่น? 」

ผมพยักหน้าให้ลิลลี่วู้ดซังที่พูดว่าเธอมีเรื่องอยากจะขอกับผมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

รู้สึกสงสัยว่าเธอจะขออะไรกันแน่? เพราะเป็นลิลลี่วู้ดซัง ผมจึงมั่นใจว่าต้องไม่ใช่คำขอแปลกๆ แต่...

『 ในช่วงเทศกาลหกราชัน...ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ฉันอยากขอให้คุณมาเดินเที่ยวด้วยกัน ในโซนที่ฉันเป็นผู้รับผิดชอบจะได้ไหม? 』

「 ...เอ๊ะ? อ่า อืม ได้ครับ ถ้าไม่ติดว่าเป็นผมล่ะก็...」

『 ขอบคุณนะ เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเก็บคำขอบคุณนี้เอาไว้จนกว่าจะถึงตอนนั้นแล้วกัน... 』

「 มะ ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ว่าคุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณ... 」

『 ไม่ได้หรอก ฉันเป็นพวกที่จะรู้สึกติดค้างในใจหากไม่ได้ตอบแทนกลับ อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว แต่ฉันอยากจะทำอะไรเพื่อตอบแทนบุญคุณนี้ ถึงจะแค่เล็กน้อยแต่ก็ขอให้ฉันได้ทำเถอะนะ 』

「 ...อะ อืม...ก็ได้ครับ หากว่าทำให้ลิลลี่วู้ดซังสบายใจขึ้นแล้วล่ะก็... 」

『 อื้ม ถือเป็นอันตกลงนะ ฉันจะตั้งรอจนกว่าจะถึงวันนั้น 』

เท่าที่ผมได้ฟังเรื่องของเทศกาลหกราชันมาจากอลิซ เห็นว่าลิลลี่วู้ดซังบอกว่า ถ้าผมไม่ติดอะไร เธอก็อยากเดินเที่ยวด้วยกันกับผม แต่ในทันใดที่มีโอกาสอยู่ตรงหน้า เธอก็พูดคำขอนั้นออกมาโดยไม่อ้อมค้อม—แบบที่ผู้หญิงซื่อๆ คนหนึ่งคิดจะถามอะไรก็พูดขึ้นมาเลยสินะ?

อืมมม เอาเถอะ คิดว่าคงสนุกไม่น้อยที่ได้เดินเที่ยวกับลิลลี่วู้ดซัง ผมจึงตอบตกลงไปอย่างง่ายดาย

ด้วยเหตุนี้ นอกเหนือจากแผนที่ผมได้วางเอาไว้ ผมก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรในช่วงเทศกาลหกราชันเป็นพิเศษอีก ผมจึงตัดสินใจจะไปเดินเที่ยวด้วยกันกับลิลลี่วู้ดซังเมื่อถึงเวลานั้น

———————————

ถึงคุณพ่อคุณแม่ที่รัก——ตลอดชีวิตนี้ ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าตัวเองจะเป็นลมหมดสติไปเพราะหน่มน๊มเลย เดี๋ยวสิ ไหงถึงเป็นแบบนี้ไปได้ฟ่ะ? และพอลองคิดดูอีกที ก็กลายเป็นว่ามันทำให้ผมอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนีซะเดี๋ยวนี้เลย แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่ง——หน้าอกใหญ่นับเป็นอาวุธได้อยู่นะ

————————————————————

ตอนก่อนหน้า          หน้าหลัก          ตอนต่อไป

————————————————————