————————————————————
WN Chapter : 341
ลูน่ามาเรียซังค่อยดูสมเป็นหญิงสาวขึ้นมาหน่อย
วันที่ 15 เดือนจรัสแสง ผมคิดว่าการหมกตัวอยู่ในห้องตัวเองนานๆ ทีก็ดีเหมือนกัน ด้วยเหตุนั้นเอง ผมจึงกำลังง่วนอยู่กับการอ่านหนังสือในห้องอย่างสบายใจ
แล้วเผอิญว่าหนังสือที่ผมกำลังอ่านอยู่ คือ "ไกด์พากินทั่วสารทิศ : อาณาจักรซิมโฟเนีย ~~หมวดหมู่ : ร้านริมทาง~~" ผู้เขียน คุโระ
"ไกด์พากินทั่วสารทิศ : อาณาจักรซิมโฟเนีย" ถือเป็นหนังสือที่รู้จักโดยทั่วกัน และในขณะนี้ผมก็กำลังอ่านมันไปเพลินๆ
เป็นธรรมดาที่จะมีร้านอาหารมากมายที่ผมไม่รู้จัก แต่สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่าคือ คะแนนประเมินพร้อมความคิดเห็นส่วนตัวของคุโระที่มีต่อร้านๆ นั้น ผมได้ทำเครื่องหมายร้านที่น่าสนใจเอาไว้อยู่พอตัว พลางคิดว่าอยากจะลองไปกินที่ร้านนั้นดูสักครั้ง
ขณะที่คิดเช่นนั้น เสียงเคาะประตูห้องของผมก็ดังขึ้น
「 ค้าบบ? เปิดเข้ามาได้เลย 」
『 ขอโทษที่มารบกวน 』
「 ...ลูน่ามาเรียซัง? 」
บานประตูถูกเปิดออกเมื่อผมตอบกลับไปว่าให้เข้ามาได้ และลูน่ามาเรียซังก็เดินเข้ามาพร้อมรถเข็นที่มีชุดน้ำชาเตรียมอยู่บนนั้น
มาเสิร์ฟชางั้นเหรอ? หายากเลยนะเนี่ย...
『 นายหญิงเพิ่งได้รับใบชาคุณภาพดีมา จึงสั่งให้ฉันนำมาเสิร์ฟให้ทุกคน...ต้องการชิมรสชาติสักหน่อยไหมคะ? 』
「 ขอรบกวนหน่อยนะ แล้วก็ขอบคุณมากครับ 」
『 ด้วยความยินดีค่ะ 』
ลูน่ามาเรียซังนำชามาเสิร์ฟให้กันถึงห้อง เมื่อถามความต้องการผมแล้ว เธอจึงเริ่มชงชาและรินใส่แก้วให้ผมอย่างช่ำชอง
หืม ลูน่ามาเรียซังเป็นหญิงสาวที่เมื่อถึงคราวต้องลงมือทำ เธอก็จะทำออกมาได้ดี...แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องที่น่าหนักใจ เพราะถ้าหากนิสัยขี้แกล้งโผล่ออกมาเมื่อไร เธอจะกลายเป็นยัยสาวใช้ไร้ประโยชน์ไปในทันที
ก็นะ ถึงเป็นอย่างนั้น แต่ในยามจำเป็นผมก็สามารถพึ่งพาเธอได้ และยิ่งถ้าอยู่ในช่วงเวลางานเธอก็จะมีนิสัยจริงจังผิดหูผิดตาเลยล่ะ ดังนั้น เธอจึงไม่ได้มีแต่ข้อเสียอย่างเดียวเสียเมื่อไหร่
『 ...เชิญเลยค่ะ 』
「 ขอบคุณครับ...อื้มม อร่อยมาก 」
『 ดีใจที่คุณชอบ ดูเหมือนท่านมิยามะจะกำลังอ่านหนังสือสินะคะ...เอ๊ะ? 』
「 หือ? 」
เมื่อได้ยินความเห็นของผมเกี่ยวกับชา เธอก็เผยยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะเริ่มเปิดบทสนทนาเบาๆ กับผมต่อ...กระทั่งเมื่อสายตาเธอไปเหลือบเห็นหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะก็พลันตัวแข็งทื่อไป
『 ทะ ท่านมิยามะ!? ระ หรือว่านั่นจะเป็น...หนังสือของท่านราชันนรก...ไกด์พากินทั่วสารทิศ!? 』
「 อ้อ? ใช่ครับ รู้จักด้วยเหรอ? 」
『 แน่นอนว่าต้องรู้จักอยู่แล้วสิคะ!!! 』
「 อะ อื้ม!? 」
ลูน่ามาเรียซังเข้าประชิดผมฉับพลัน...อ๋อ~~ พอมานึกดูก็จำได้ว่าลูน่ามาเรียซังเป็นพวกคลั่งไคล้คุโระนี่นะ งี้นี่เอง อลิซเองก็เคยบอกไว้เหมือนกันว่าคนของสมาพันธ์ผู้คลั่งไคล้ราชันนรกอยากจะมีหนังสือเล่มนี้ในครอบครองกันใจจะขาด
『 ปะ เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้เห็นของจริง...สะ สิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นของระดับตำนาน 』
「 ...ยะ อย่างนั้นเหรอ... 」
『 ในฐานะที่เป็น "สมาชิกหลักเจ็ด" ของสมาพันธ์ผู้คลั่งไคล้ราชันนรกอันทรงเกียรติ ฉันก็อยากจะเห็นมันด้วยตาตัวเองสักครั้งหนึ่งเหมือนกัน! 』
「 สะ สมาพันธ์ผู้คลั่งไคล้ราชันนรกมีสมาชิกเยอะน่าดูเลยนะนั่น 」
ผมสงสัยว่าสมาพันธ์ผู้คลั่งไคล้ราชันนรกมีสมาชิกอยู่เยอะขนาดไหนแน่? ลูน่ามาเรียซังบอกว่าตัวเธอเป็นสมาชิกหลักเจ็ด งั้นก็หมายความว่ามีสมาชิกอยู๋ไม่ต่ำกว่าล้านคนเลยสินะ? พูดจริงใช่มั้ยเนี่ย?
ในขณะที่กำลังสาธยายอยู่นั้น ลูน่ามาเรียซังก็ไม่ละสายตาจากหนังสือเลยแม้แต่น้อย เธอเพ่งสายตาจับจ้องมันไม่วางตา
「 ...อ่าา อยากลองอ่านไหมล่ะครับ? 」
『 ได้เหรอค่ะ!? 』
「 อึ๊กก...อะ อื้ม แล้วอยากอ่านเล่มไหนล่ะครับ?」
『 เล่มไหน? ระ หรือว่าท่านมิยามะ...จะมีไกด์พากินทั่วสารทิศครบทุกเล่มหรือค่ะ? 』
「 ก็ ใช่ครับ...ผมมีครบทุกเล่ม 」
『 ครบทุกเล่ม!? 』
ในตอนที่คุโระให้หนังสือพวกนี้กับผม เธอบอกว่ามันเป็นชุดครบเซ็ต ดังนั้น ผมจึงคิดว่าตัวเองน่าจะมีครบเซ็ตนั่นแหละ
พอพูดเรื่องนั้นให้ลูน่ามาเรียซังฟัง เธอก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
『 ...มะ ไม่คิดเลยว่าจะมีครบเซ็ต...สะ สมกับเป็นท่านมิยามะ ฉันได้ยินข่าวลือมาว่ามีเพียงระดับประธานสมาพันธ์เท่านั้นที่มีครบทุกเล่ม และเป็นเรื่องที่ได้ฟังในระหว่างการสัมภาษณ์รอบสุดท้ายอีก... 』
「 สัมภาษณ์รอบสุดท้าย? เอ๊ะ? หรือว่าสมาพันธ์ผู้คลั่งไคล้ราชันนรกจะมีการสอบสัมภาษณ์ก่อนเข้าร่วมด้วยเหรอ?」
『 ใช่ค่ะ การทดสอบมี 3 รูปแบบ ได้แก่ สอบข้อเขียน, ตรวจสอบความเหมาะสม, และสอบปฏิบัติ โดยหลังจากที่ผ่านการทดสอบทั้งหมดแล้วก็จะมีการสัมภาษณ์รออยู่ 』
「 ฟังดูน่ากลัวยังไงชอบกล 」
สมาพันธ์ผู้คลั่งไคล้ราชันนรกเป็นองค์กรแบบไหนกันแน่เนี่ย!? สอบข้อเขียน? สอบภาคปฏิบัติ? อะไรล่ะนั่น?
「 ...ถ้าเป็นไปได้ ช่วยบอกผมคร่าวๆ...เกี่ยวกับการสอบพวกนั้นทีได้ไหม? 」
『 เกี่ยวกับการสอบข้อเขียนจะมีทั้งหมด 500 คำถาม โดยจะสุ่มเอาเนื้อหามาจากหลายหมวดหมู่วิชาซึ่งเป็นความรู้ทั่วไปและเกี่ยวกับเวทมนตร์ นอกจากนี้ ในทุกปีจะมีการสอบเพื่อประเมินผล "วิถีแห่งเมด" อีก 100 ข้อด้วยค่ะ 』
「 ...อืมม~~ งี้นี่เอง... 」
พอมานึกดูแล้ว ประธานสมาพันธ์ผู้คลั่งไคล้ราชันนรก คือ สุดยอดสาวใช้คนนั้นเลยนี่นะ...อืม ถ้าคนที่ริเริ่มให้มีแบบทดสอบสุดหลุดโลกนี้ขึ้นมาเป็นไอน์ซังเป็นก็คงไม่แปลก
『 อะ เอาล่ะ ขอพักเรื่องนี้ไว้ก่อน...ทะ ท่านมิยามะ? จ จะอนุญาตให้ฉันอ่านมันได้จริงๆ ใช่ไหมค่ะ?』
「 อืม คุโระบอกว่าผมจะทำยังไงกับมันก็ได้...งั้นเดี๋ยวผมให้เธอยืมไปอ่านสักหน่อยเอาไหมครับ? 」
『 ...ท่านมิยามะจะต้องเป็น "พระผู้มาโปรด" ไม่ผิดแน่... 』
「 ไม่ใช่เฟ้ย 」
บรรยากาศแปลกประหลาดเริ่มแผ่ซ่านจากลูน่ามาเรียซัง ผมจึงยื่นไกด์พากินทั่วสารทิศให้เธอไปเล่มหนึ่งเพื่อหยุดมันซะ
หลังจากนั้น ลูน่ามาเรียซังก็ไถลตัวเข้ามารับทันที พร้อมด้วยสายตาชวนขนลุก...มันไม่ใช่แววตาของคนรักหนังสือหรือการอ่าน หากแต่เป็นแววตาของคนที่เตรียมใจเข้าสู้ในสนามรบอันดุเดือดก็ไม่ผิด...
『 ...อะ อ่าา...วิเศษนัก...ประเสริฐอะไรเช่นนี้... 』
「 ........ 」
รีแอคแต่ละอย่างของเธอมันโอเวอร์เกินไปมาก ผมเดาว่าหนังสือเล่มนี้คงมีคุณค่าทางใจสำหรับลูน่ามาเรียซังไม่น้อยเลย
ในความเป็นจริง ผมอาจมองมันเป็นเพียงหนังสือแนะนำร้านอาหารแสนธรรมดา...แต่สำหรับกลุ่มคนที่คลั่งไคล้มันแล้วนั้น ก็อาจจะเห็นเป็นพระคัมภีร์เลยก็มิวาย
ลูน่ามาเรียซังได้ลืมจุดประสงค์ที่มา ณ ที่แห่งนี้ไปเสียสิ้น เธอนั่งลงบนโซฟาพลางเปิดหนังสืออ่านอย่างสบายใจ...เอ่อ ไม่คิดจะทำงานแล้วเหรอ? ไม่สิ อย่าไปส่งมุกชวนคุยอะไรไปมากกว่านี้คงดีที่สุด เพราะมันชักจะน่ากลัวแปลกๆ...
ผมถอนหายใจทีหนึ่งเมื่อมองไปยังลูน่ามาเรียซัง ก่อนจะหยิบคุกกี้ออกมาจากไอเท็มบ็อกซ์
「 ...ผมมีคุกกี้กับเค้กชาอยู่นะ ลูน่ามาเรียซังสนใจรับสักหน่อยไหมครับ? 」
『 ขอบคุณนะ "ไคโตะซัง" ฉันซาบซึ้งจากใจเลย!』
「 ...อืม? 」
『 อ่า... 』
จะว่าไงดี ผมคิดว่าเมื่อครู่นี้ช่างน่าแปลก...ไม่ใช่น้ำเสียงมาดขรึมตามปกติของลูน่ามาเรียซัง แต่เป็นโทนเสียงที่ฟังดูไร้เดียงสาอย่างเด็กสาวธรรมดาทั่วไป
คล้ายกับว่าเธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจ...หรือจะบอกว่าเธอ "เผลอปล่อยตัวตนจริงๆ ของตัวเองออกมา" อย่างไรอย่างนั้น
「 ....... 」
『 ....... 』
ลูน่ามาเรียซังหันมองผมด้วยใบหน้าซีดเผือด เหงื่อเย็นๆ หยดหนึ่งไหล่ลงมาบนหน้าผากของเธอ
จู่ๆ ก็เกิดเดดแอร์ชวนเงียบจนน่าอึดอัดขึ้นระหว่างเราสองคน ขณะที่ผมเองก็ได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร
ผ่านไปไม่นาน ลูน่ามาเรียซังก็ลุกพรวดขึ้นโดยที่มือยังถือหนังสือไว้ไม่ห่าง ใบหน้าถูกย้อมเป็นสีแดงก่ำจนแม้ไม่สังเกตุก็แลเห็นได้ชัดนัก
『 ...ทะ ท่านมิยามะ ดะ ได้โปรดอภัยในความหยาบคายของฉันด้วย แต่ฉันอยากจะขอยืมหนังสือเล่มนี้สักหน่อยได้ไหมคะ? 』
「 อืม ได้สิครับ เชิญยืมไปได้เลย 」
『 ขะ ขอบคุณมากค่ะ เช่นนั้นฉันต้องขอตัวก่อนแล้ว! 』
「 เอ๊ะ? อ๊ะ!? 」
ทันทีที่ผมพยักหน้าตอบ ลูน่ามาเรียซังก็รีบเดินออกจากห้องไปอย่างไว
อ่า เป็นอะไรไป...หรือว่า ลูน่ามาเรียซัง...จะเกิดอายขึ้นมางั้นเหรอ? ผมรู้สึกเหมือนได้เห็นอะไรที่ไม่ธรรมดาเข้าซะแล้วสิ
ไม่กี่ชั่วโมงหลังลูน่ามาเรียซังออกจากห้องไป ผมก็ใช้เวลาอ่านหนังสือต่ออย่างเพลิดเพลิน...แต่แล้ว ลูน่ามาเรียซังที่หนีไปก่อนหน้านี้ก็ดันกลับมาอีกครั้ง
「 ...หืม ลูน่ามาเรียซัง? 」
『 ...ช่วยรับไปทีสิ ท่านมิยามะ 』
「 ...สิ่งนี้คือ? 」
เมื่อลูน่ามาเรียซังกลับมา เธอก็ยื่นอะไรบางอย่างที่ถูกห่อด้วยกระดาษซึ่งมีขนาดเท่าฝ่ามือให้ผม สิ่งนั้นยังคงอุ่นอยู่และมีกลิ่นหอมจางๆ โชยออกมา...จะใช่ขนมรึเปล่านะ?
ขณะที่ผมได้แต่เอียงหัวสงสัย เพราะไม่รู้เหตุผลว่าทำไมเธอถึงเอามันมาให้ผม ลูน่ามาเรียซังเบือนหน้าไปทางขวาก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง
『 ...ช่วยคิดซะว่าเป็นเงินค่าปิดปากทีจะได้ไหม? 』
「 เงินค่าปิดปาก? 」
『 ช่วยอย่าเอาเรื่องที่เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ไปบอกใครเลยนะ 』
「 ...ก็ได้ครับ 」
『 ขอบคุณค่ะ ถ้าเช่นนั้น ฉันคงต้องขอตัวก่อน 』
ผมวางแผนจะพูดคุยกับลูน่ามาเรียซังอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่เมื่อเห็นแววตาที่แน่วแน่ของเธอ ผมก็สัมผัสได้ถึงหลายสิ่งที่ถูกถ่ายทอดออกมาพร้อมคำพูด
ถึงอย่างนั้น เจ้าสิ่งนี้...ห่อกระดาษสีชมพูที่ผูกจับจีบด้วยริบบิ้น...รู้สึกเหมือนได้เห็นลูน่ามาเรียซังในเว่อร์ชั่นที่น่ารักต่างจากปกติมาก
ราวกับได้เห็นอีกด้านหนึ่งซึ่งปกติไม่เคยเผยให้เห็นของลูน่ามาเรียซัง ริมฝีปากของผมปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ ขึ้นโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ตัว
เมื่อผมลองแกะห่อกระดาษดู...ก็มีมาร์ชแมลโลว์หลากสีสันถูกใส่ไว้ข้างใน
...อย่างที่คิด น่ารักจริงๆ เลยนะ...และนั่น ถือเป็นอีกด้านหนึ่งของเธอที่ผมไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นมันมาก่อน
———————————
ถึงคุณพ่อคุณแม่ที่รัก——ผมดันได้เห็นอะไรที่ไม่ธรรมดาเข้าเสียแล้ว ภาพของลูน่ามาเรียซังเขินอายอย่างที่ไม่เคยเป็น แล้วหลังจากนั้น ผมก็ได้รับมาร์ชแมลโลว์มาเป็นเงินค่าปิดปาก แต่การที่ห่อมันด้วยกระดาษหรือผูกจับจีบด้วยริบบิ้นก็ทำให้——ลูน่ามาเรียซังค่อยดูสมเป็นหญิงสาวขึ้นมาหน่อย
————————————————————
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น