————————————————————

ตอนก่อนหน้า          หน้าหลัก         ตอนต่อไป

————————————————————

WN Chapter : 338

วาเลนไทน์นี้กับอลิซ

วันที่ 14 เดือนพฤกษา... ซึ่งตรงกับวันวาเลนไทน์ และเป็นวันที่ผมก็รู้สึกว้าวุ่นใจอยู่ไม่น้อยเลย

ผมสงสัยว่าอะไรแบบนี้ถือเป็นเรื่องปกติไหม? โดยหากมองข้ามเรื่องอายุไป การที่อีเว้นท์เหล่านี้ทำให้ผมสงบใจไม่ได้ก็คงเป็นเรื่องธรรมดาแหละมั้ง

เอาเถอะ ใช่ว่าจะมีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นเสียหน่อย เพราะวันนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากวันธรรมดาวันนึง...

『 ทาด้าา อลิซจังปรากฏกาย! 』

「 ....... 」

...เรื่องแปลกๆ ที่ผมว่า ถ้าให้ยกตัวอย่างก็ยัยบ้าที่บุกเข้ามาในห้องผม และกำลังยืนโพสต์ท่าประหลาดนี่แหละ

『 เป็นงายย ตกใจล่ะสิ๊ หุหุหุ ก็เข้าใจได้แหละ... ตอนนี้คงกำลังคิดว่า "งะ ไหงอลิซจังถึงมาอยู่ที่นี่ได้กัน!?" อะไรทำนองนั้นใช่มั้ยละ! 』

「 อาา~~ อืมมม อรุณสวัสดิ์นะ อลิซ สนใจรับชาสักถ้วยไหม? 」

『 อ่าา ขอแก้วนึง ใส่น้ำตาลสองก้อนด้วยนะ… อะปัดจะเฮ้ย ไม่ใช่แล้ว! 』

「 หือ? 」

อย่างไรเสีย ผมก็เริ่มคุ้นชินเป็นที่เรียบร้อยจึงตอบกลับอลิซไปอย่างไม่ใส่ใจ ผมหยิบชาเขียวถ้วยหนึ่งออกมาจากไอเท็มบ็อกซ์ และวางตรงหน้าเธอ

โดยส่วนตัว ผมมักดื่มชาญี่ปุ่นในตอนเช้า แต่กาแฟเองก็อร่อยดีไม่แพ้กัน ถึงอย่างนั้น ผมก็ชอบดื่มชาเขียวเข้มข้นหลังลุกจากเตียงมากกว่าอยู่ดี

『 ไคโตะซัง? นี่ๆ ไคโตะซัง? ไหงถึงยังทำตัวชิลอยู่อีก? เพราะอีกเดี๋ยวจะมีเรื่องเซอร์ไพรส์เกิดขึ้นแล้วนะรู้มั้ย? ควรจะต้องเตรียมใจให้พร้อมสิ... 』

「 เซอร์ไพรส์? 」

『 ใช่ๆ ก็อย่างที่พูดไป! ฟังดูน่าสนใจใช่ม๊าา! หุหุหุ คงแอบคาดหวังอยู่ล่ะสิ๊... ไคโตะซังเนี่ย นิสัยไม่ดีเลยนะ! 』

「 ...ผมมีคุกกี้ด้วยนะ เอาสักหน่อยไหม? 」

『 จัดมาอย่าให้เสีย! เดี๋ยวสิ อย่ามาพูดตัดรอนกันนะ!? 』

การแสดงออกของอลิซเปลี่ยนไปทันควัน... เธอยังเป็นคนมีอารมณ์ขันไม่ต่างจากเคย

ว่าก็ว่าเถอะ วันนี้เธอมาหากันโดยไม่ใส่หน้ากาก ทั้งที่ปกติผมมักจะต้องขอให้เธอถอดออกเวลาอยู่ด้วยแค่สองคน ผมเดาว่าเธอคงเริ่มคุ้นชินแล้วรึเปล่า?

「 ...​อะ เอิ่มม แล้วเรื่องเซอร์ไพรส์ที่ว่านี่คือ? 」

『 หุหุหุ ขอบคุณที่อดใจรอ! รับไปสิ นี่คือช็อกโกแลตวาเลนไทน์สุดพิเศษในปีนี้ของอลิซจัง! เป็นงายย~~ การได้รับช็อคโกแลตจากสุดยอดสาวสวยอย่างฉันคนนี้ ไคโตะซังถือเป็นชายผู้โชคดีเพียงหนึ่งเดียวเลยนะจะบอกให้~~ 』

「 โอ้ ขอบคุณนะ ดีใจจัง 」

『 รีแอคชั่นน้อยไปมั้ย!? 』

「 เอ๊ะ? เอ๋​...​ 」

เมื่อผมรับกล่องไซส์ค่อนข้างใหญ่มา อลิซก็พูดแบบนั้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ผมเข้าใจว่าเธอคงรู้สึกประหม่ามากในตอนที่ยื่นช็อคโกแลตให้... แต่ว่าผมกลับยังใจเย็นได้อยู่อีกทั้งที่รับมาแล้ว

「 ...ไม่ใช่นะ ความจริงแล้วผมเองก็ประหม่าเหมือนกัน 」

『 เอ๊ะ? ถะ ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ไคโตะซังดูไม่เห็นจะ... 』

「 ...มีคนเคยพูดเอาไว้ "ว่าเมื่อไหร่ที่เราเห็นใครเป็นกังวลหรือสับสนยิ่งกว่า มันจะทำให้จิตใจของเราสงบลงได้" 」

『 ...ระ เรื่องแบบนั้น? 』

ใช่แล้ว ความจริงคือผมค่อนข้างประหม่าเลยในตอนที่อลิซโผล่มา

อย่างไรก็ตาม ความกังวลใจมันได้ปลิวหายไปในไม่ช้า ส่วนเหตุผลก็เป็นเพราะอลิซที่อยู่ตรงหน้าผม

「 คือ... ผมไม่รู้ว่าเธอคิดจะแกล้งกันรึเปล่าไง แต่พอได้เห็น "สายตาส่ายไหว” ของเธอก่อนหน้านี้ และที่ยิ่งได้เห็น "ใบหน้าแดงก่ำของเธอ" นับตั้งแต่วินาทีแรกที่ปรากฏตัวด้วยอีก... 」

『 แง้ววว!? 』

ก่อนหน้านี้ผมไม่กล้าพูดออกไป แต่เมื่อถูกอลิซถามถึงเหตุผล ผมจึงบอกให้ได้เธอรู้ อลิซตอบสนองทันควันจนเผลอส่งเสียงร้องเหมือนแมว และใบหน้าของเธอก็แดงก่ำยิ่งขึ้นกว่าเก่า

ผมเดาว่าอีกไม่ช้าคงมีไอน้ำพุ่งออกจากหูเป็นแน่

「 ...เอ่อ ผมขอเปิดเลยได้ไหม? 」

『 อ่าา อะ อื้ม!? จ จะทำยังไงกับขยะนั่นก็ตามใจเลย! 』

「 ผมไม่เห็นว่าเป็นแบบนั้นเลยนะ แต่นี่เธอจะประหม่าเกินไปมั้ยเนี่ย... 」

ไม่คาดคิดมาก่อนว่าอลิซจะประหม่าได้ขนาดนี้ เธอถึงขั้นเรียกช็อกโกแลตของตัวเองว่าเป็นขยะ

ในเวลานี้ ต่อให้พูดอะไรไปก็มีแต่จะทำให้วุ่นวายกว่าเก่า เราจึงควรหยุดไว้แค่นั้น... ผมลงมือเปิดฝากล่องช็อคโกแลตที่ขนาดค่อนข้างใหญ่ของอลิซ

「 ...วะ โว้วว... สะ สุดยอด... 」

ผมรู้ว่าทักษะการทำอาหารของอลิซดีเลิศเพียงใด ในจังหวะที่เริ่มเปิดผมจึงตั้งความคาดหวังไว้ค่อนข้างสูง... แต่พอได้เห็นช็อกโกแลตก็คิดว่าเหนือความคาดหมายไปมาก

เค้กชิ้นเล็กถูกล้อมรอบด้วยช็อคโกแลตสวยงามให้ความรู้สึกพิเศษ และที่ด้านบนของซาเช่ทอร์ต ใช่ลูกอมรึเปล่านะ? อย่างไรก็ตาม งานแกะสลักลูกอมที่งดงามราวคริสตัลซึ่งประดับอยู่ที่ด้านบนซาเช่ทอร์ตดูเหมือนเบลล์ , ลินน์และผมสุดๆ

『 กะ ก็นะ ฉันคิดๆ อยู่ว่า... มันจะดูรกเกินไปที่ต้องเพิ่มของพวกนี้... แต่การต้องตัดอะไรบางอย่างทิ้งไปก็อาจทำให้สื่อความรู้สึกได้ไม่ดีพอ ฉันเลยตัดสินใจเอาจริงสักนิดหน่อย 』

「 ไม่เลย แค่นี้ก็ดีมากแล้ว! นั่นใช่ ผม เบลล์และลินน์รึเปล่า? 」

『 อะ อื้ม ตามนั้นเลย 』

「 มันสวยมากจนผมรู้สึกเสียดายที่ต้องกินเลย... ยังไงก็เถอะ ผมมีความสุขมากจริงๆ! 」

『 งะ งั้นเหรอ? ตะ ต้องงั้นแหละ อลิซจังทำช็อคโกแลตนี้ขึ้นมาด้วยความรักอันท่วมท้นเลยนี่นะ จ-จะบอกว่าเป็นของดีที่สุดของที่สุดก็ว่าได้... 』

มันดูราวกับงานศิลปะที่ถูกรังสรรค์ขึ้นด้วยลูกอมหลากสี ไม่ว่าส่วนเขาของเบลล์หรือปีกของลินน์ก็ยังเก็บรายละเอียดเนียบสุดๆ แม้กระทั่งสร้อยคอของผมเองก็รายละเอียดดีไม่ต่างกัน

ผมสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าสมกับเป็นอลิซ มันเป็นเมนูที่ดีเกินคาดแถมยังน่ากินแบบสุดๆ... ถ้าผมมีสมาร์ทโฟนอยู่กับตัวป่านนี้คงหยิบมันขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้แล้ว

「 ...มันดูดีจริงๆ... แต่นี่ทำจากลูกอมจริงเหรอ? จะว่าไปแล้วผมควรกินมันยังไงดี? 」

『 อ่าา เอ่อ ความจริงแล้วฉันใช้ลูกอมชนิดพิเศษทำน่ะ... รอเดี๋ยวนึงนะ? 』

「 หือ? 」

เมื่อผมถามอลิซว่าต้องกินยังไง เธอก็หยิบขวดบรรจุของเหลวสีใสออกมาจากกระเป๋า

ต่อจากนั้น เธอก็เปิดฝาแล้วเทของเหลวใส่ลูกอมพวกนั้น

「 หือ? อ๊ะ!?」

ทันทีที่ลูกอมถูกเคลือบด้วยของเหลวสีใสพวกมันก็เริ่มขยับ ไม่นานนัก มันก็เปล่งแสงเจิดจ้าจนทำให้ผมหลับตาลง

『 ...โว้ววว สะ สุดยอด... 』

เมื่อผมลืมตาขึ้น... รูปแกะสลักลูกอมก็หายไป มันแตกกระจายไปทั่วซาเช่ทอร์ตราวกับดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

ผะ ผมไม่รู้จะพูดชมภาพตรงหน้านี้ยังไงดีเลย สิ่งที่นึกออกในหัวมีเพียงคำว่า มหัศจรรย์

ไม่รู้ว่าเธอทำมันได้ยังไง แต่เศษของลูกอมพวกนั้นอยู่ในตำแหน่งที่เหมือนเป็นกลุ่มดาวเลย... พอลองดูใกล้ๆ กลุ่มดาวพวกนั้นก็เหมือนจะกำลังเกาะกลุ่มกันเป็นรูปผม เบลล์ และลินน์

คล้ายกับเป็นภาพสามมิติจากลูกอมที่วาดลงบนซาเช่ทอร์ตโดยตรง...

『 หุหุหุ คิดว่าไง!? การที่ลูกกวาดพวกนี้มีปฏิกิริยากับของเหลวชนิดพิเศษจนทำให้แตกตัวกัน... ซึ่งฉันได้คำนวณระยะตกกระทบทั้งหมดนั้นเอาไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ! 』

「 เอ่อ ผมนี่ถึงกับพูดไม่ออกเลย... 」

『 หุหุหุ ก็ถูกแหละ! จะพูดชมฉันให้มากกว่านี้ก็ได้นะรู้มั้ย? 』

「 งั้นขอพูดตามตรงเลยนะ เธอเจ๋งมากอลิซ การได้รับช็อคโกแลตที่ตกแต่งด้วยความปราณีตขนาดนี้ ผมมีความสุขมากจริงๆ 」

『 งืมม... ถะ ถ้ามาพูดชมกันตรงๆ แบบนั้น... อืมม... ฉันก็เขินแย่สิ 』

เมื่อผมเอ่ยชมเธอไปตามตรง อลิซก็เหมือนเขินหน่อยๆ พร้อมแก้มที่แดงเรื่อขึ้น ถึงอย่างนั้น เธอก็ลงมือตัดแบ่งซาเช่ทอร์ตออกเป็นชิ้นๆ โดยระวังไม่ให้ภาพวาดนั้นเสียหาย

พอมองดูด้านข้างของซาเช่ทอร์ตที่ผมรับมาดีๆ ก็เห็นว่ามันแบ่งเป็นสามชั้น โดยมีครีมช็อกโกแลตอยู่ตรงกลาง และสิ่งที่คล้ายเกล็ดช็อกโกแลตอยู่ด้านในสุดอีกที

หืมมม เธอพิถีพิถันกับส่วนด้านในมากเลยทีเดียว สุดยอด... ผมรู้สึกเหมือนคำพูดมันขาดช่วงไปดื้อๆ เพราะมีเรื่องสำคัญกว่านั้นเกิดขึ้นจึงถือเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

ด้วยกับความคาดหวังที่เพิ่มมากขึ้นขณะลงมือตักกินด้วยช้อนส้อมที่อลิซเตรียมไว้ให้ ทันใดนั้น... อื้มม ความอร่อยหลุดโลกนี่มันอะไรกัน

รสหวานเข้มข้นที่พร้อมจะละลายในปากทันใด บวกกับความยืดหยุ่นกำลังดีของตัวแป้ง และเนื้อสัมผัสของเกล็ดช็อกโกแลตก็ให้ความรู้สึกอิ่มเอมภายในปากผมเป็นที่สุด

ผมไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ เพราะมันอร่อยจนผมไม่คิดว่าจะมีคำๆ ใดสื่ออารมณ์ตอนนี้ได้เท่าที่ควร

「 ...ขอบคุณนะ อลิซ มันอร่อยมากจริงๆ 」

『 ฮิฮิๆ ฉันดีใจที่ชอบ! อ๊ะ? หรืออยากจะแสดงความขอบคุณฉันมากกว่านี้? หืม~~ คิดเรื่องไม่ดีอยู่รึเปล่าน้า~~ 』

ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย แต่อลิซก็เริ่มพูดเรื่องแสดงความขอบคุณเธอต่อโดยไม่สนใจผม

『 แล้วไหนล่ะจูบอันเร่าร้อนพร้อมด้วยความรักอันร้อนแรง... เดี๋ยว อ๊ะ? ฮื้มมม!? 』

บางทีอลิซอาจจะแค่ล้อเล่นเหมือนอย่างเคย แต่ด้วยความซ้าบซึ้งและความสุขที่เอ่อล้นอยู่เต็มอกนี้ ทันทีที่ได้ยินคําขอของอลิซ ผมก็ยื่นมือออกไปคว้าร่างเธอเข้ามาและประทับจูบทันใด

『 ฮื้มม... งืมม... ฮื้มมม!? มั๊วะ รอเดี๋ยว... ฮื้มมมม!? 』

ยิ่งไปกว่านั้น คำขอของอลิซคือ "จูบอันเร่าร้อน" และเพื่อเป็นการแสดงความรักที่เอ่อล้นนี้ ผมจึงใช้เวลาอยู่นานพอควรกับการจูบกับเธอแบบดูดดื่ม

หนึ่งนาที... ไม่สิ อาจจะมากถึง 10 นาทีก่อนที่ผมจะผละริมฝีปากออกจากกัน... ทิ้งให้เธอนั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น

『 ...อ่าา หวาน... ในปากฉัน... หวานไปหมดแล้ว... ฟู่... ยะ อยากได้มากกว่านี้จัง——อ๊ะ!? มะ ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันแค่เผลอพึมพำออกไปเฉยๆ... อ๊าาา!? ดะ เดี๋ยวสิ!? ถะ ถ้ามากกว่านี้ฉันคง——ฮื้มมม!? 』

ในเมื่อคนรักของผมต้องการมากกว่านี้ มันจึงถือเป็นความรับผิดชอบของผมในฐานะแฟนหนุ่มที่จะช่วยสนองความต้องการนั้นให้

ในระหว่างที่เราจูบกัน ผมคิดว่าได้ยินคำพูดอย่างเช่นว่า "รอเดี๋ยว" หรือ "ฮะ ฉันไม่ไหวแล้ว" แต่ผมคิดว่าตัวเองยังแสดงความรักต่ออลิซได้ไม่มากเท่าที่ควร ผมจึงไม่คิดจะหยุดเพียงเท่านี้... จูบของเรายังดำเนินต่อไป กระทั่งตอนที่พบว่าอลิซหมดสติไปด้วยแววตาที่เหม่อลอยสุดขีด

————————————————————
ตอนก่อนหน้า          หน้าหลัก         ตอนต่อไป
————————————————————